غزل-بن بست

روی لینک کانال ترنگ در وبسایت آپارات کلیک کنید. اینجا گا& غزل-بن بست...ادامه مطلب

نه در هفتاد ساله‌گی که در بیست و هفت ساله‌گی، میانه‌ی دو هیچ و پا در هواتر از همه‌ی لنگ‌های هوا رفته‌ی رفیقانِ سَرِ چهار راه در جایی حوالیِ هیچ کجا با «معینی کرمانشاهی» این‌همان می‌شوم و می‌گویم : «بها غزل-بن بست...ادامه مطلب

حس و حال چیزی است که این روزها در دکان هیچ عطاری یافت می نشود ! ، حس و حالی که آدمی را مجاب به نوشتن و خواندن می کرد ، حس و حالی که آدمی را امید می داد تا بماند و بماند و بماند و ... بگذریم! ، به قول صائب خان : روزی که برف سرخ ببارد از آسمان بخت سیاه اهل هنر سبز می شود الاایحال دارم به روزهای دیروزی فکر میکنم ، به روزهایی که طعم لیمو را در هوای ملس خندهایمان تنفس میکردیم ، به روزهایی که تلخ بودند اما شیرین گذشتند. امروز تقریبا همانجایی ایستاده ام که چند سال پیش فکرش را هم که می کردم قند مکرر در دلم آب میشد. امروز همانجا که فکرش را میکردم ایستاده ام و دارم حَبّه غزل-بن بست...ادامه مطلب

کم پیش می‌آید که ندانم چه باید بنویسم و چه باید بگویم . امروز یکی از آن روزهاست که "کم پیش می‌آید"های من زیاد پیش می‌آیند. زیاده عرضی نیست ، تنها شعری به سوگ می‌نویسم و بعدش این شما و این هم همه‌ي من :تقدیم به سر به داران سرزمین همیشه غمگینم :نفس با هر دمی – بالانرفته -  از دهان می‌ریختدهان اما کماکان از تو و بودن زبان می‌ریختکجای کار می‌لنگید آه ای چشم‌های تو؟که برج گریه‌ام با هر وزش ، با هر تکان می‌ریختکمان طاق ابروی تو را رنگین کمان کردندبجای آبِ باران قامت‌ات از آسمان می‌ریختتو رفتی ، سخت باریدم ، صدا در سینه‌ام جامانداگر دم می‌زدم رنگ از رُ غزل-بن بست...ادامه مطلب

    اگه حتی بین ما فاصله یک نفسه ، نفس منو بگیر برای یکی شدن اگه مرگِ من بسه ، نفس منو بگیر                                          «شهیار قنبری»   قدیم ترها که هنوز این بند و بساط های تلگرامی و فیسبوکی و چه و چه نبود، من بودم و یک وبلاگ(همین که می بینی). روزی حداقل ده-بیست بار سرش را می زدم! که مبادا پیامی آمده باشد و نخوانده باشم. اما یکی دو سه سالی ست که رشته ی اُلفت میان من  و این خانه ی قدیمی گسسته است. نه اینکه تلگرام و فیسبوک عاملش باشند، نه! ، حالم ناخوش است.پس ترجیح دادم قسمت نظرات وبلاگم را غلاف کنم-و اگرهم غلاف نبود  نظری را برای نمایش در وبلاگ غزل-بن بست...ادامه مطلب

ای کاش آدمیوطنش راهمچون بنفشه هامیشد با خود ببرد هرکجا که خواست«شفیعی کدکنی»     به سرباز وظیفه : سرهنگ جابر اورسجی / رسته ی عملیات مسلح شهید رستمی شیراز :   و آنگاه که خورشیدی بکارت صبح را بدرد و جنازه ی شب را به شاخه های ارغوان بیآویزد ، زخم هایمان با شعاع نور طلوعی دوباره خواهند کرد و آفتاب گردان ها - همانآنی که شب گردمان کردند- رو به زخم هایمان میگردانند و نور استشمام میکنند از این همه نامطبوع. ما زخم هایمان قواره ی ده خورشید سوختنی ست. مدفن ما اگرچه آبیِ بابلسر بود ، اما مرا سبزِ شیرگاه و تو را کَهربائی شیراز کشت و دریغ که چون مسیح سه هنگام پس از رُج غزل-بن بست...ادامه مطلب